Ex Antonii Spadari charta Rosa Elisa Giangoia vertit

Servire verbum vi et natura sua  molestum est.  Forsitan nullo alio verbo tantae verbi vires sint, praesertim si substantiva nomina eadem verbi vi, id est munus, officium, ministerium, opera, famulatus, consideramus. Possitne verbum quod ritus significat, ut Italica lingua “servizi religiosi” et Anglica “services”, etiam latrinam significare? Possitne verbum quod bene facere significet, id est de aliquo bene mereri, etiam servile iugum et servitium significare? Quid est hoc verbum? Quid est arcanum suum quod id tam novum, lentum et ambiguum facit?

Certe “servi” idea prope “domini” ideam vivit: e qua antithesi alia antithesis intra verbum “servire” et verbum “imperare” oritur. Contra non antithesis intra verbum “servire” et verbum “dominari”.  Igitur omnia amplius turbantur. Sed forsitan in hoc ipso rerum concursu “servendi” ambiguitatis nodum exsolvere possimus.
Qui imperat personam statariam et certam in res sumit. Qui imperat instat et rerum circumstantium modum firmum qui…ipse est donat. Quis imperat formam non creat, sed exemplum quod effugere non potest imponit. Qua in re est servus  qui in dizione venit et hoc exemplum accipit.  Igitur servire servos esse, hanc rem firmam omnino accipere significat. Ex qua re in servitutem redigendi omnes vires perniciosae et malae oriuntur.
Qui contra imperat aliqua re dominio utitur, se aequare cum aliqua re (lingua loquenda, arte utenda, etc.) ita scit ut habitus suus efficiendi officium et peritia fiat. Qua in re famulatus igitur non est, quod res (lingua, ars, ratio, etc.) in discrepantia inter servum et dominum non vivit, sed augente natura. E qua discrepantia in qua qui imperat et qui servit miscentur melior verbi vis omnibus suis proprietatibus oritur.
Cuidam servire, exempli gratia, in edendo iuvando si indigens, in lavando si impeditus, etc. non illum in nos dominari significat, sed una cum eo in oboedientia creante esse, ei aures accurate praebere et igitur eum accomodate servire commode et bene in rebus.  Servire cuidam iuvando edendo indigenti rei et sibi ipsi in re ipsa imperare significat. Divini cultus oboedientiae creanti et non exitialis adorationis exemplo rigido et frigido respondentes vivunt. Sed ita etiam erga homines munera et officia. Etiam famuli, servi, bene faciunt si rebus sibis curandis imperant. Ipse usus inter dominum et servum inter potestatem et c onvenientiam.
Quo in modo etiam optimus cum rebus usus est.  Calamo uti, malleo, saponis pila, est rebus uti non modo firmo et imperante, sed mobile, ductile et augente. Nostra cotidiana vita parvorum corporum plena est, parvarum rerum quae circa nos sunt et quibus utimur. Re vera in rerum usu magna nostrae vitae pars est, cotidie. Nostrae ipsae vitae sensus etiam in nostro corporum et rerum usu est.
Re vera verbum servire, ita anceps, multis laboribus et studiis vivit. Sua optima verbi vis proxima est verbo anglico “to plasy”: suae verbi vires ludendi et sonandi optime significant et regularum locum inter quas manendum est et canendi modum dynamicum et creans (etiam “conficere” alium anceps verbum omnino ut “serivire” est!).
Qua verbi vi ars serviendi modus est…